2025 ഏപ്രിൽ 22-ന് പഹൽഗാം ഒരു രക്തസാക്ഷിയായപ്പോൾ, ഇന്ത്യയുടെ ഹൃദയം വിറച്ചു. ഭീകരർ അവിടെയെത്തിയപ്പോൾ, 26 നിരപരാധികൾക്കാണ് ജീവൻ നഷ്ടപ്പെട്ടത് — അവരിൽ ഭൂരിഭാഗവും ഹിന്ദു തീർത്ഥാടകർ. ഈ ക്രൂരതയ്ക്ക് പിന്നിൽ പാക്കിസ്ഥാനിലെ ഭീകരസംഘടനകളാണെന്ന് ഇന്ത്യ വ്യക്തമായി സൂചിപ്പിച്ചു. പൊലിഞ്ഞുപോയവരുടെ വില ചോദിക്കാൻ ഇന്ത്യ ആരംഭിച്ചു: ഓപ്പറേഷൻ സിന്ദൂർ.
മെയ് 7-ാം തീയതി. രാവിലെ. വെറും 25 മിനിറ്റ്. അത്രയും നേരത്തെയാണ് ഇന്ത്യയുടെ കര, വ്യോമ, നാവിക സേനകൾ ചേർന്ന് ചരിത്രം എഴുതിയത്. ഓപ്പറേഷൻ സിന്ദൂർ എന്ന ഈ ആക്രമണത്തിൽ 24 മിസൈലുകൾ പാകിസ്ഥാനിലെയും പാക്ക് അധീന കശ്മീരിലെയും 9 ഭീകരക്യാമ്പുകൾ തകർത്തു. രഫാൽ യുദ്ധവിമാനങ്ങൾ സ്കാൽപ് മിസൈലുകൾ കൊണ്ടും ഹമ്മർ ബോംബുകൾ കൊണ്ടും കൃത്യതയോടെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ തകർത്തത് ലോകം മുഴുവൻ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി.
മുസാഫറാബാദ് മുതൽ ബഹാവൽപുര്‍ വരെ, ലഷ്കർ-എ-തൊയ്ബ, ജൈഷ്-ഇ-മൊഹമ്മദ്, ഹിസ്ബുൽ മുജാഹിദീൻ എന്നീ ഭീകരസംഘടനകളുടെ ആസ്തികളാണ് ലക്ഷ്യങ്ങൾ. ഇന്ത്യയുടെ ഔദ്യോഗിക കണക്കുപ്രകാരം ഏകദേശം 70 ഭീകരരാണ് ആക്രമണത്തിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടത്. മറുവശത്ത്, പാകിസ്താൻ പൗരന്മാരാണ് മരിച്ചതെന്നും ഇന്ത്യയുടെ നടപടി “യുദ്ധപ്രവൃത്തി” ആണെന്നും ആരോപിച്ചു. യഥാർത്ഥം എന്തെന്നത് രാഷ്ട്രീയവും പ്രചാരണങ്ങളും മറയ്ക്കുന്നുണ്ടാകാം, പക്ഷേ ഇന്ത്യയിലെ ജനങ്ങൾക്കായി ഇന്ത്യയൊരു മറുപടി പറഞ്ഞു: “നമ്മുടെ മണ്ണിൽ രക്തം വീണാൽ, അതിന് വില കൊടുക്കണം.”
അമേരിക്ക മുതൽ ചൈന വരെ, ഐക്യരാഷ്ട്രസഭ മുതൽ യൂറോപ്യൻ യൂണിയൻ വരെ — ലോകം മുഴുവൻ ഈ പുതിയ ഉച്ചത്തിലുള്ള ഇന്ത്യൻ നിലപാടിനെ നിരീക്ഷിച്ചു. ചിലർ സംയമനം ആവശ്യപ്പെട്ടു. ചിലർ പിന്തുണയും രേഖപ്പെടുത്തി. എന്നാൽ ഇന്ത്യയുടെ പക്ഷത്തിൽ, സന്ദേശം നിശ്ചയമായിരുന്നു: ഭീകരതയ്ക്കെതിരെ പ്രതികരിക്കാനുള്ള സമയമിതെന്നായിരുന്നു.
ഓപ്പറേഷൻ സിന്ദൂർ, ഇന്ത്യയുടെ പ്രതിരോധ ചരിത്രത്തിലെ ഒരു തകർപ്പൻ തിരുച്ഛെദം. അതൊരു സൈനിക നടപടി മാത്രമല്ല — അതൊരു പ്രതിജ്ഞയാണ്. ഭീകരവാദത്തിന്റെയും മൗന സമ്മതത്തിന്റെയും മുന്നിൽ തലകുനിയില്ലെന്ന് ഇന്ത്യ ലോകത്തെ അറിയിച്ചിരിക്കുന്നു.
നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ, ഇന്ത്യയുടെ ഈ നടപടി ഉചിതമായിരുന്നോ?